SOLIDITEIT


Solide, betrouwbaar

stevig, vast, onwrikbaar

de onbeweeglijke dichtheid

de vloer, de aarde

het plafond, de stoep, een stap

die je zet op de trap

De weegschaal die je kilo’s weegt

de boom die je haar vruchten geeft

De stoel waarin je zit

het bed waarin je ligt

De muren van je huis

Een dak tegen de kou, je thuis?

Je lichaam dat je, zo lijkt het, omhult

het bord dat je met eten vult

de duinen die de golven breken

de armen die je vangen als je valt

de schoen naadloos passend om je voet

de kast waarin je je spullen doet

De tastbare wereld wordt door ons gedragen

je kunt haar voelen, ze zal je uitdagen

ze is de trotse volheid van haar gewicht

door haar pracht, rijkdom en ouderdom 

dwingt ze je in al haar glorie tot respect

doch ze is al eonen lang enkel een effect

Maar, die ene muur, onverwoestbaar

zo hoog en niet beklimbaar

de meest solide muur die je scheidt

van elk ander levend wezen

jij staat hier en daar is die enorme wand

alsof we wonen in een ander land

Wat je over anderen denkt

maar ook hoezeer je jezelf krenkt

waar angst je drijfveer is

om dit bouwsel tot bescherming te maken

met de bizarre bouwstenen van een gedrocht

die je steen voor steen hebt uitgezocht

Als je die muur weet te slechten

Als je stopt met al dat ‘vechten’

Blijkt ze niet meer dan mist te zijn

Je hand gaat er dwars doorheen

wat je ziet zodra de lage wolk verdwijnt

is een alomvattend licht dat verschijnt

Eigenlijk is soliditeit zo licht als een veer

het is niet massief, zelfs niet teer

in essentie is niets verzwaard, want

licht straalt van bloem, naar dier, naar mens

dat is de liefde van leven

en die essentie, is een gewichtloos gegeven

© Gedicht: Valentine Laout


© Foto: Derek Laout

SOLIDITY

Solid, reliable, 

steadfast, immovable

the floor, the earth

the ceiling, the sidewalk

your steps on the stairs

the ground the city bears

The body in which you seem enwrapped

the bed where you just napped

the dunes that break the waves

the arms that catch you, should you fall

the chair that holds your weight

The plate with the food you ate

The tangible world, is carried by us

you can feel her, but she is dangerous

she is a trap for our minds

because with the fullness of her being

we only see her age and glory, with respect

but tend to forget, she is only an effect

But there is one wall, indestructible

so high and totally not climb-able

the most solid wall that divides you

from any other creature alive

you stand there in front of that huge wall

and suddenly you feel very small

Whatever your thoughts about others are

or how hurting yourself leaves a scar

where fear is your driving force

to make this construction for your own care

with the bizarre building blocks of a monstrosity

it is stone by stone animosity 

If you just could level this wall now

find some way to stop fighting and know how

you could maybe see that it is only mist

your hand can go right through

it is a cloud hanging very low

and then you see the light, an eternal glow

Solidity is, quite frankly, as light as a feather

nothing is truly heavy, not even frail

no essence is weighed down, because

light shines from flower to animal to man

like only true Love can

and that essence, is a weightless given

© Poem: Valentine Laout


© Photo: Derek Laout